ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΝΕΦΡΟΥ

Πόσο συχνός είναι ο καρκίνος του νεφρού;

O καρκίνος του νεφρού είναι μέσα στους 10 πιο συχνούς καρκίνους στον άνθρωπο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 2% όλων των καρκίνων εμφανίζονται από το νεφρό. Κάθε χρόνο, ο καρκίνος των νεφρών διαγιγνώσκεται σε περίπου 52.000 Αμερικανούς και είναι η αιτία θανάτου σε περίπου 12.000 Αμερικανούς. Ο καρκίνος του νεφρού είναι λίγο πιο κοινός στους άνδρες και συνήθως διαγιγνώσκεται μεταξύ των 50 και 70 ετών. Ο πιο κοινός καρκίνος των νεφρών ονομάζεται καρκίνωμα νεφρικών κυττάρων.

Ποιά είναι τα συμπτώματα του καρκίνου του νεφρού;

Πολλοί όγκοι νεφρών δεν προκαλούν συμπτώματα, αλλά μπορούν να ανιχνευθούν τυχαία κατά την αξιολόγηση ενός μη σχετικού προβλήματος ή κατά τη διάρκεια εξέτασης ρουτίνας σε άτομα που βρίσκονται σε κατηγορίες υψηλού κινδύνου (π.χ. νόσος Von Hippel Lindau). Η συμπίεση, η τάση και η εισβολή των δομών κοντά στο νεφρό μπορεί να προκαλέσει πόνο (στο πλευρό, στην κοιλιά ή στην πλάτη), ψηλαφητή μάζα και αίμα στα ούρα (μικροσκοπικά ή ορατά). Εάν ο καρκίνος εξαπλώνεται (δίνει μεταστάσεις) πέραν του νεφρού, τα συμπτώματα εξαρτώνται από το εμπλεκόμενο όργανο. Δύσπνοια ή βήχας ή αιμόπτυση μπορεί να εμφανιστεί όταν ο καρκίνος είναι στον πνεύμονα, ο οστικός πόνος ή το κάταγμα μπορεί να συμβεί όταν ο καρκίνος είναι στα οστά και νευρολογικά συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν όταν ο καρκίνος είναι στον εγκέφαλο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο καρκίνος προκαλεί σχετικές κλινικές ή εργαστηριακές ανωμαλίες που ονομάζονται παρανεοπλασματικά σύνδρομα. Αυτά τα σύνδρομα παρατηρούνται σε περίπου 20% των ασθενών με καρκίνο νεφρού και μπορούν να εμφανιστούν σε οποιοδήποτε στάδιο (συμπεριλαμβανομένων των καρκίνων που περιορίζονται στους νεφρούς). Τα συμπτώματα από τα παρανεοπλασματικά σύνδρομα περιλαμβάνουν απώλεια βάρους, απώλεια της όρεξης, πυρετός, εφίδρωση και υψηλή αρτηριακή πίεση. Τα εργαστηριακά ευρήματα περιλαμβάνουν αυξημένο ρυθμό καθίζησης των ερυθρών αιμοσφαιρίων, χαμηλό αριθμό αιμοπεταλίων, υψηλό επίπεδο ασβεστίου στο αίμα, μη φυσιολογικές τιμές ηπατικής λειτουργίας, αυξημένη αλκαλική φωσφατάση στο αίμα και υψηλό αιματοκρίτη. Σε πολλές περιπτώσεις, το παρανεοπλαστικό σύνδρομο επιλύεται μετά την απομάκρυνση του καρκίνου.

Ποιες είναι οι θεραπευτικές επιλογές για όγκους που έχουν εξαπλωθεί σε άλλα όργανα;

Όταν ο όγκος έχει εξαπλωθεί σε άλλα όργανα, έχουν παραδοσιακά τέσσερις βασικές επιλογές θεραπείας: νεφρεκτομή ακολουθούμενη από ανοσοθεραπεία, αρχική θεραπεία με ανοσοθεραπεία, δοκιμές κλινικής έρευνας και παρακολούθηση. Πιο πρόσφατα, έχει προστεθεί μια νέα κατηγορία θεραπείας, δηλαδή η θεραπεία με φάρμακα που εμποδίζουν τη ροή του αίματος στον καρκίνο (στοχευμένοι παράγοντες, βλ. Παρακάτω).

Ανοσοθεραπεία: Η ανοσοθεραπεία διεγείρει το ανοσοποιητικό σας σύστημα για να καταπολεμήσει τον καρκίνο ελπίζοντας ότι το ανοσοποιητικό σύστημα θα εξαλείψει τον καρκίνο με τον ίδιο τρόπο που εξαλείφει τη γρίπη. Οι συνηθέστερα χρησιμοποιούμενοι παράγοντες ανοσοθεραπείας είναι η ιντερλευκίνη-2 (IL-2) και η ιντερφερόνη. Μέχρι πρόσφατα, η IL-2 ήταν η μόνη αποτελεσματική θεραπεία που εγκρίθηκε από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) για τη θεραπεία του μεταστατικού καρκίνου των νεφρών. Περίπου 20% των ασθενών ανταποκρίνονται στην ανοσοθεραπεία με κάποιο βαθμό υποτροπής όγκου. Περίπου το 5-7% των ασθενών έχουν πλήρη υποχώρηση του καρκίνου – οι περισσότεροι από αυτούς τους ασθενείς έχουν υποβληθεί σε θεραπεία με το πρωτόκολλο IL-2 υψηλής δόσης. Έχουν μελετηθεί πολλά διαφορετικά σχήματα ανοσοθεραπείας. Ένα από τα αποτελεσματικότερα θεραπευτικά σχήματα είναι η υψηλή δόση  IL-2, η οποία απαιτεί νοσηλεία σε νοσοκομείο. Κατά τη διάρκεια της αρχικής νοσηλείας, η ενδοφλέβια IL-2 χορηγείται σε διάστημα πέντε ημερών. Ο ασθενής συνήθως έχει τη δυνατότητα να πάει στο σπίτι για περίοδο ανάπαυσης πέντε έως 10 ημερών. Στη συνέχεια, ο ασθενής επανεισάγεται στο νοσοκομείο για άλλη πενταήμερη χορήγηση ενδοφλέβιας IL-2. Οι πιο συχνές παρενέργειες της ανοσοθεραπείας είναι παρόμοιες με τα συμπτώματα της γρίπης και περιλαμβάνουν πυρετό, ρίγη, ναυτία, έμετο, διάρροια και κόπωση. Άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν χαμηλή αρτηριακή πίεση, συσσώρευση υγρών στους πνεύμονες (πνευμονικό οίδημα), διαταραγμένη ηπατική λειτουργία, διαταραχή της λειτουργίας των νεφρών, μεταβολές της διανοητικής κατάστασης (όπως σύγχυση, διέγερση, διαταραχές του ύπνου), γρήγορος καρδιακός παλμός και ακανόνιστος καρδιακός παλμός. Οι περισσότερες ανεπιθύμητες ενέργειες είναι προσωρινές και υποχωρούν όταν διακοπεί η ανοσοθεραπεία. Για να είναι υποψήφιος για ανοσοθεραπεία, ο ασθενής πρέπει να είναι σε καλή γενική κατάσταση, να έχει την κατάλληλη λειτουργία των ζωτικών οργάνων (όπως η καρδιά, οι πνεύμονες και τα νεφρά) και να μην έχει μεταστάσεις σε εγκέφαλο. Η ανοσοθεραπεία δεν είναι αποτελεσματική κατά του καρκίνου στον εγκέφαλο. Πριν από την ανοσοθεραπεία, οι ασθενείς πρέπει να έχουν  περάσει ένα τεστ για να αξιολογηθεί η λειτουργία των ζωτικών οργάνων και μια σάρωση για να προσδιορίσουν εάν υπάρχουν μεταστάσεις στον εγκεφάλο.

Νεφρεκτομή ακολουθούμενη από ανοσοθεραπεία ή αντι-αγγειογενετικές θεραπείες: Σε ασθενείς με μεταστάσεις, επιτυγχάνεται η καλύτερη πιθανότητα επιβίωσης με αφαίρεση του προσβεβλημένου νεφρού πριν χορηγηθεί ανοσοθεραπεία ή στοχευόμενοι παράγοντες. Το νεφρό μπορεί να απομακρυνθεί με ανοικτή ή λαπαροσκοπική χειρουργική επέμβαση. Αυτή η επιλογή θεραπείας προσφέρεται μόνο όταν ο ασθενής είναι υποψήφιος τόσο για νεφρεκτομή όσο και για συστηματική θεραπεία. Επομένως, οι ασθενείς δεν πρέπει να υποβάλλονται σε καμία θεραπεία μέχρι να αξιολογηθούν τόσο από έναν ογκολόγο που ειδικεύεται στην ανοσοθεραπεία όσο και από έναν ουρολόγο χειρουργό. Η θεραπεία πρέπει να ξεκινά μόνο αφού ο χειρουργός και ο ογκολόγος συμφωνήσουν ότι ο ασθενής είναι υποψήφιος τόσο για νεφρεκτομή όσο και για συστηματική θεραπεία. Οι ασθενείς πρέπει να είναι σχετικά υγιείς και το βάρος της νόσου πρέπει να είναι κάπως περιορισμένο.

Αρχική θεραπεία με ανοσοθεραπεία: Σε μερικούς ασθενείς, η χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι υπερβολικά επικίνδυνη. Οι ασθενείς αυτοί μπορούν να υποβληθούν αρχικά σε θεραπεία με συστηματική θεραπεία. Αν ανταποκριθούν επαρκώς και αν βελτιωθεί η ιατρική τους κατάσταση, μπορεί να υποβληθούν σε χειρουργική αφαίρεση του υπόλοιπου όγκου.

Στοχευόμενοι παράγοντες: Οι όγκοι διεγείρουν την ανάπτυξη αιμοφόρων αγγείων για να τους παρέχουν θρεπτικές ουσίες και οξυγόνο. Αυτή η διαδικασία, επίσης γνωστή ως αγγειογένεση, είναι απαραίτητη για να συνεχίσει ο όγκος να αναπτύσσεται και να μετασταθεί σε άλλες περιοχές του σώματος. Οι καρκίνοι των νεφρών είναι πολύ αγγειογόνοι και είναι γνωστό ότι είναι μερικοί από τους πιο αγγειογόνους όγκους στον οργανισμό. Αυτό γίνεται με την έκκριση μιας πρωτεΐνης που ονομάζεται αγγειακός ενδοθηλιακός παράγοντας ανάπτυξης ή VEGF. Το VEGF δρα σε κοντινά αιμοφόρα αγγεία, τα οποία τον διεγείρουν να βλαστήσουν νέα αγγεία για να προμηθεύσουν τον όγκο. Πρόσφατα έχουν αναπτυχθεί νέα φάρμακα που εμποδίζουν τη δράση του VEGF, προκαλώντας έτσι την υποχώρηση των αγγείων που προμηθεύουν τον όγκο. Αυτό ζημιώνει τον όγκο και το επιβραδύνει. Άλλοι παράγοντες εμποδίζουν την πρωτεΐνη mTOR στο κύτταρο που οδηγεί στην ανάπτυξη του καρκίνου. Όλα αυτά τα φάρμακα είναι γνωστά ως αντι-αγγειογονικές ή στοχευμένες θεραπείες. Πολλοί στοχευόμενοι παράγοντες έχουν τώρα εγκριθεί από το FDA για τη θεραπεία ασθενών με προχωρημένο καρκίνο νεφρού, συμπεριλαμβανομένων των sorafenib (Nexavar), sunitinib (Sutent), pazopanib, bevacizumab, temsirolimus και everolimus. Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι αυτά τα φάρμακα μπορούν να επιβραδύνουν την πρόοδο του καρκίνου των νεφρών και να επιτρέπουν στους ασθενείς να ζουν περισσότερο. Ενώ μια πλήρης θεραπεία εξακολουθεί να είναι ένα ασυνήθιστο γεγονός, αυτό είναι ακόμα ένα βήμα μπροστά. Αυτά τα φάρμακα λαμβάνονται από το στόμα ή ενδοφλεβίως, αλλά μπορούν να συσχετιστούν με παρενέργειες όπως κόπωση, υπέρταση και δερματικά εξανθήματα. Αλλά οι περισσότεροι ασθενείς είναι σε θέση να ανεχθούν αυτά τα φάρμακα αρκετά καλά και φαίνεται να επωφελούνται από αυτά.

Κλινικές μελέτες: Τα πρωτόκολλα έρευνας δεν είναι διαθέσιμα σε όλους τους ασθενείς. Υπάρχουν πολλές μη τυποποιημένες θεραπείες που μελετώνται σε ερευνητικές δοκιμές. Ορισμένες από αυτές τις θεραπείες περιλαμβάνουν κυτταρική ανοσοθεραπεία, εμβόλια όγκων, γονιδιακή θεραπεία, μεταμοσχεύσεις βλαστικών κυττάρων, θεραπεία κατά της αγγειογένεσης, αναστολείς αυξητικών παραγόντων κλπ. Παρόλο που αυτές οι θεραπείες φαίνονται πολλά υποσχόμενες, είναι ακόμα πειραματικές και δεν είναι σαφές εάν είναι αποτελεσματικές ή όχι θεραπείες για καρκίνο νεφρού.

Ακτινοβολία: Η ακτινοθεραπεία δεν χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του καρκίνου των νεφρών, αλλά για την ανακούφιση της συμπτωματικής μετάστασης. Για παράδειγμα, ο πόνος από μεταστάσεις οστού μπορεί να ανακουφιστεί με ακτινοβολία σε οστικές βλάβες. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο του ή σε συνδυασμό με άλλες θεραπείες.

Παρακολούθηση: Μπορεί να είναι κατάλληλη όταν υπάρχει κάποιο από τα παρακάτω: ο όγκος των νεφρών έχει μικρή πιθανότητα να είναι καρκίνος. ο ασθενής δεν μπορεί να ανεχτεί τη θεραπεία. ο ασθενής έχει σύντομο προσδόκιμο ζωής (δηλαδή είναι πιθανό να περάσει από άλλες αιτίες). ή ο ασθενής δεν θέλει θεραπεία. Με αλλοιώσεις που έχουν μικρή πιθανότητα να είναι καρκίνος, είναι υποχρεωτική η τακτική παρακολούθηση με έναν γιατρό. Το αγγειομυλιόπωμα, ένας καλοήθης όγκος, είναι ο μόνος όγκος νεφρού που μπορεί να διαγνωστεί με αξονική τομογραφία. Ασθενείς με αγγειομυολίπωμα μπορούν να υποβληθούν σε παρακολούθηση με μελέτες περιοδικής απεικόνισης. Εντούτοις, η εμβολή ή η χειρουργική απομάκρυνση (κατά προτίμηση με μερική νεφρεκτομή) μπορεί να είναι απαραίτητη όταν το αγγειομυωλίπωμα είναι συμπτωματικός, αιμορραγικός ή μεγαλύτερος από 4 εκατοστά σε μέγεθος.

Τι αναμένεται μετά από θεραπεία για καρκίνο νεφρού;

Μετά τη θεραπεία για τον καρκίνο των νεφρών, απαιτείται παρακολούθηση. Η παρακολούθηση αποτελείται συνήθως από περιοδική αξιολόγηση από ιατρό, από εξετάσεις αίματος και απεικονιστικές εξετάσεις. Δεν υπάρχει πρότυπο πρωτόκολλο παρακολούθησης. Ως εκ τούτου, ο γιατρός σας θα καθορίσει τις απαραίτητες εξετάσεις και το χρόνο τους με βάση τη μοναδική σας κατάσταση. Γενικά, οι όγκοι προχωρημένου σταδίου είναι υψηλότερου κινδύνου και απαιτούν πιο εντατική παρακολούθηση.

Νεφρική λειτουργία: Όταν αφαιρεθεί ο ιστός των νεφρών (νεφρεκτομή) ή καταστρέφεται (με εμβολισμό), ο υπόλοιπος λειτουργικός ιστός των νεφρών συνήθως λειτουργεί επαρκώς για να αποφευχθούν προβλήματα. Παρόλα αυτά, η νεφρική λειτουργία πρέπει να αξιολογείται περιοδικά μετά τη θεραπεία. Σε έναν ασθενή που υφίσταται ριζική ή μερική νεφρεκτομή στη μία πλευρά και έχει κανονικό νεφρό στην άλλη πλευρά, η ανάγκη για αιμοκάθαρση είναι εξαιρετικά σπάνια. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή με μόνο έναν λειτουργούντα νεφρό. Όταν ένας ασθενής έχει μόνο ένα νεφρό και μέρος αυτού του νεφρού πρέπει να απομακρυνθεί, ο κίνδυνος μόνιμης αιμοκάθαρσης είναι 4 έως 7%, ο κίνδυνος προσωρινής αιμοκάθαρσης είναι 3,5% και ο κίνδυνος διαταραχής της νεφρικής λειτουργίας που δεν απαιτεί αιμοκάθαρση είναι 26 έως 33 τοις εκατό. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η νεφρική δυσλειτουργία είναι προσωρινή και βελτιώνεται χωρίς θεραπεία. Όταν ο υπόλοιπος λειτουργικός νεφρικός ιστός είναι μικρότερος από έναν ολόκληρο νεφρό, υπάρχει ο κίνδυνος η λειτουργία αυτού του ιστού να επιδεινωθεί με την πάροδο του χρόνου. Αυτή η υποβάθμιση ονομάζεται “νεφρική βλάβη υπερδιήθησης” και μπορεί να συμβεί έως και 10 χρόνια μετά τη χειρουργική επέμβαση. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η νεφρική βλάβη υπερδιήθησης μπορεί να προληφθεί μέσω προσεκτικής παρακολούθησης. Συνεπώς, σε ασθενείς με λιγότερα από ένα ολόκληρο νεφρό που απομένουν, η στενή παρακολούθηση της λειτουργίας των νεφρών είναι ιδιαίτερα σημαντική και θα πρέπει να περιλαμβάνει τη μέτρηση της αρτηριακής πίεσης και τη συλλογή ούρων 24 ωρών για την προσεκτική αξιολόγηση της απομένουσας νεφρικής λειτουργίας.

Πρόγνωση: Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν την έκβαση μετά από θεραπεία για καρκίνο νεφρού. Ωστόσο, οι δύο σημαντικότεροι προγνωστικοί παράγοντες είναι το στάδιο και η ποιότητα του όγκου. Η βασική ιδέα είναι ότι όσο πιο εκτεταμένος είναι ο όγκος (και κατά συνέπεια το υψηλότερο είναι το στάδιο), τόσο λιγότερο πιθανό είναι να θεραπευθεί η θεραπεία. Ο υψηλότερος βαθμός συνεπάγεται επίσης λιγότερες πιθανότητες θεραπείας. Δεδομένου ότι υπάρχουν περιορισμένα μακροπρόθεσμα δεδομένα για την αφαίρεση του όγκου, οι ρυθμοί θεραπείας για αυτές τις τεχνικές δεν είναι τόσο καλά καθιερωμένοι. Η πιθανότητα θεραπείας με μακροπρόθεσμη παρακολούθηση είναι σαφώς καθορισμένη για μερική και ριζική ανοικτή νεφρεκτομή. Επιπρόσθετα, η μακροπρόθεσμη παρακολούθηση της λαπαροσκοπικής ριζικής νεφρεκτομής συσσωρεύεται και φαίνεται να είναι παρόμοια με την ανοιχτή ριζική νεφρεκτομή, υποθέτοντας την προσεκτική επιλογή του ασθενούς (μερικοί ασθενείς δεν είναι καλοί υποψήφιοι για λαπαροσκοπική χειρουργική και πρέπει να έχουν συμβατική χειρουργική επέμβαση).

Πότε πρέπει να γίνεται βιοψία νεφρών;

Για τους όγκους των νεφρών, η βιοψία συνήθως δεν ενδείκνυται επειδή περισσότερο από το 80% των στερεών νεφρικών όγκων είναι καρκίνος και οι βιοψίες διατρέχουν κίνδυνο ανακριβών αποτελεσμάτων. Ένα ψευδώς αρνητικό σημαίνει ότι η βιοψία δεν δείχνει καρκίνο όταν υπάρχει πραγματικός καρκίνος. Με άλλα λόγια, η βιοψία έχασε τον καρκίνο. Ένα ψευδώς αρνητικό μπορεί να συμβεί επειδή ο ιστός που ελήφθη δεν ήταν επαρκής για να προσδιορίσει τη διάγνωση, η βελόνα έχασε τη βλάβη (και έπληξε τον φυσιολογικό περιβάλλοντα ιστό) ή η βελόνα χτύπησε τη βλάβη αλλά δεν έπληξε τον καρκίνο. Ο τελευταίος λόγος μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι μερικοί καλοήθεις όγκοι μπορούν να συνυπάρχουν με τον καρκίνο. Για παράδειγμα, το ογκοκύτωμα (ένας καλοήθης όγκος) μπορεί να συνυπάρχει με τον καρκίνο του νεφρού σε ποσοστό έως 10% των περιπτώσεων. Έτσι, μια βιοψία μπορεί να δειχτεί το καλοήθη συστατικό, αλλά να χάσει το κακόηθες συστατικό. Το ακριβές ποσοστό ψευδών αρνητικών είναι άγνωστο, αλλά μελέτες υποδηλώνουν ότι εμφανίζονται έξι έως 15 τοις εκατό του χρόνου. Δεδομένου ότι η βιοψία μπορεί να χάσει τον καρκίνο, η ασφαλέστερη προσέγγιση είναι η αφαίρεση του όγκου ακόμη και αν η βιοψία είναι αρνητική. Στις περιπτώσεις όπου είναι πιθανό ο καρκίνος των νεφρών, το τρέχον πρότυπο πρακτικής είναι η απομάκρυνση του όγκου χωρίς την εκτέλεση βιοψίας. Σε πολύ επιλεγμένες περιπτώσεις, μπορεί να συνιστάται βιοψία όταν το κλινικό σενάριο και οι ακτινογραφικές εικόνες υποδηλώνουν ότι η βλάβη μπορεί να οφείλεται σε λοίμωξη, φλεγμονή ή καρκίνο από άλλο όργανο.

Πρέπει να γίνεται λεμφαδενεκτομή στο χειρουργείο αντιμετώπισης καρκίνου του νεφρού;

Οι λεμφαδένες είναι μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος και βρίσκονται σε όλο το σώμα. Τα κανάλια (που ονομάζονται λεμφικά) απορροφούν το υπερβολικό υγρό από τον ιστό και το μεταφέρουν μέσω των λεμφαδένων. Οι λεμφαδένες συνδέονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν αλυσίδες κόμβων. Καθώς το ρευστό ρέει κάτω από την αλυσίδα, οι λεμφαδένες “φιλτράρουν” τους ρύπους. Αφού το υγρό ολοκληρώσει το ταξίδι του μέσω της αλυσίδας, εισρέει στη ροή του αίματος. Τα καρκινικά κύτταρα που επιπλέουν στα λεμφικά μπορούν να παγιδευτούν στους λεμφαδένες και να αναπτυχθούν. Με τον καιρό, αυτοί οι καρκίνοι μπορούν να εξαπλωθούν σε άλλους λεμφαδένες στην αλυσίδα. Η παρουσία διευρυμένων λεμφογαγγλίων, η οποία ονομάζεται λεμφαδενοπάθεια, υποδηλώνει ότι αυτοί οι κόμβοι μπορεί να περιέχουν καρκίνο. Για τον λόγο αυτό συχνά κατά την διάρκεια των επεμβάσεων προχωράμε σε αφαίρεση των λεμφαδένων. Μερικοί τύποι καρκίνου τείνουν να εξαπλώνονται κυρίως μέσω των λεμφικών αλυσίδων σε ένα σαφώς καθορισμένο μοτίβο. Στον καρκίνο των νεφρών, το πρότυπο της εξάπλωσης μέσω της αλυσίδας των κόμβων είναι αρκετά μεταβλητό, καθιστώντας δύσκολο τον προσδιορισμό των λεμφαδένων που πρέπει να αφαιρεθούν χειρουργικά. Επιπλέον, ο καρκίνος των νεφρών εξαπλώνεται μέσω των λεμφαδένων και του αίματος με την ίδια συχνότητα. Έτσι, ο καρκίνος μπορεί να εξαπλωθεί κατευθείαν μέσω της κυκλοφορίας του αίματος χωρίς να φθάσει στους λεμφαδένες. Σε ασθενείς χωρίς λεμφαδενοπάθεια, δεν έχει αποδειχθεί ότι η εκτομή των λεμφαδένων βελτιώνει την επιβίωση. Για τους λόγους αυτούς, η συνηθισμένη χρήση μιας τυπικής αφαίρεσης των λεμφαδένων είναι αμφιλεγόμενη. Για τους όγκους που εντοπίζονται χωρίς μεγενθυμένους λεμφαδένες και με χαμηλό κίνδυνο μετάστασης (κλινικό στάδιο Τ1 ή Τ2, Ν0 Μ0), η τυπική εκτομή των λεμφαδένων είναι σπάνια ευεργετική. Σε ασθενείς με διευρυμένους περιφερικούς λεμφαδένες και απομακρυσμένες μεταστάσεις (κλινική φάση N1 M1 ή N2M1), πρόσφατα στοιχεία υποδεικνύουν ότι η χειρουργική αφαίρεση των λεμφαδένων βελτιώνει την επιβίωση. Συνοπτικά, η εκτομή των λεμφαδένων είναι συνήθως περιττή σε ασθενείς με εντοπισμένους όγκους και λεμφαδένες κανονικού μεγέθους. Ωστόσο, η χειρουργική εκτομή των λεμφαδένων θα πρέπει να διεξάγεται σε ασθενείς με μετάσταση και διευρυμένους λεμφαδένες.

Πότε πρέπει να αφαιρείται το επινεφρίδιο κατά την διάρκεια της νεφρεκτομής;

Κατά τη διάρκεια μιας παραδοσιακής ριζικής νεφρεκτομής, όλα τα όργανα που βρίσκονται μέσα στην περιτονία του Gerota  θα πρέπει να  αφαιρούνται, συμπεριλαμβανομένου του επινεφριδίου. Ωστόσο, πρόσφατες μελέτες αποδεικνύουν ότι οι όγκοι κλινικών σταδίων Τ1 ή Τ2 που βρίσκονται στο μέσο ή στο κάτω μέρος του νεφρού (μακριά από τα επινεφρίδια) σπάνια εμπλέκουν το επινεφρίδιο. Εάν υπάρχουν δύο επινεφρίδια, εκείνο που βρίσκεται δίπλα στον εμπλεκόμενο νεφρό πρέπει να αφαιρεθεί όταν υπάρχει κάποιο από τα ακόλουθα κριτήρια: ο επινεφριδικός αδένας φαίνεται ότι περιέχει όγκο βασισμένο σε αξονική τομογραφία ή ενδοεγχειρητικά ευρήματα, ο όγκος είναι κοντά στο επινεφρίδιο το ανώτερο τμήμα του νεφρού) ή ο όγκος είναι το κλινικό στάδιο Τ3 ή Τ4. Όταν ο ασθενής έχει αμφοτερόπλευρους όγκους νεφρών ή ένα απομονωμένο επινεφρίδιο, μπορεί να εξεταστεί το ενδεχόμενο απώλειας του επινεφριδιακού αδένα ακόμη και όταν υπάρχουν τα προηγούμενα κριτήρια. Όταν ο όγκος είναι κλινικό στάδιο Τ1 ή Τ2 και βρίσκεται στο μέσο ή κάτω μέρος του νεφρού, η διατήρηση του επινεφριδίου συνδέεται με ελάχιστο κίνδυνο και μπορεί να αποτρέψει μελλοντικά προβλήματα.

Ένα άτομο μπορεί να ζήσει μια φυσιολογική ζωή με μόνο ένα επινεφρίδιο αδένα. Όταν αφαιρεθούν και τα δύο επινεφρίδια, ένα άτομο μπορεί να επιβιώσει. Ωστόσο, η προσομοίωση της λειτουργίας των επινεφριδίων με φαρμακευτική αγωγή μπορεί να είναι προβληματική. Ο στόχος της διατήρησης του επινεφριδίου είναι η διατήρηση όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικού ιστού επινεφριδίων. Ο επινεφριδιακός ιστός που συντηρείται μπορεί να αποτρέψει επακόλουθα προβλήματα εάν πρέπει να αφαιρεθεί ο απέναντι επινεφριδιακός αδένας.

Ποια είναι η επόμενη θεραπεία μετά το χειρουργείο;

Όταν ο όγκος είναι καλοήθης, δεν απαιτείται περαιτέρω θεραπεία. Όταν ο όγκος είναι κακοήθης, οι περισσότερες περιπτώσεις μπορούν να αντιμετωπιστούν επαρκώς μόνο με χειρουργική επέμβαση. Επιπρόσθετη θεραπεία (με τη μορφή ανοσοθεραπείας ή αντι-αγγειογόνων θεραπειών) μπορεί να ληφθεί υπόψη όταν υπάρχει προχωρημένο τοπικό στάδιο καρκίνου (Τ3 ή Τ4), όταν ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί στους λεμφαδένες ή έχει δώσει μετάσταση σε μακρινά όργανα.

Ζωή με ένα νεφρό

Οι περισσότεροι ασθενείς μπορούν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή με έναν και μόνο, ικανοποιητικά λειτουργικό νεφρό. Ακόμη και στις περιπτώσεις που ο υπολειπόμενος νεφρός λειτουργεί χωρίς βέλτιστο τρόπο, ο ασθενής μπορεί να εξακολουθεί να είναι σε θέση να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Η αιμοκάθαρση είναι σπάνια απαραίτητη.

Μετά από χειρουργική των νεφρών, μπορώ να κάνω τίποτα για να προστατέψω τον υπόλοιπο νεφρό μου;

Σε ασθενείς με μόνο ένα νεφρό, μπορεί να είναι συνετό να αποφεύγονται τα αθλήματα σύγκρουσης / επαφής (ποδόσφαιρο, χόκεϊ, πυγμαχία, ποδόσφαιρο, μπάσκετ κ.λπ.) και περιορισμένα αθλήματα επαφής (μπέιζμπολ, γυμναστική, σκι, ποδηλασία κλπ. για την αποφυγή  τραυματισμού στον άλλο νεφρό. Μπορεί επίσης να είναι συνετό να αποφύγετε την τακτική χρήση φαρμάκων που μπορεί να προκαλέσουν νεφρική βλάβη. Τα φάρμακα όπως τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ιβουπροφαίνη, ασπιρίνη κλπ.) Και η ενδοφλέβια χορήγηση  ιωδίου (που χρησιμοποιούνται κυρίως για ορισμένες ακτίνες Χ) μπορεί να προκαλέσουν νεφρική βλάβη σε σπάνιες περιπτώσεις. Κατά συνέπεια, είναι καλύτερο να χρησιμοποιείτε αυτές τις ουσίες μόνο όταν είναι απαραίτητο.

Ορισμένες ιατρικές παθήσεις, όπως υψηλή αρτηριακή πίεση (υπέρταση), διαβήτης, υψηλή χοληστερόλη και παχυσαρκία, έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν επιδείνωση της λειτουργίας των νεφρών. Η θεραπεία αυτών των καταστάσεων μπορεί να αποτρέψει τη βλάβη των νεφρών. Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να συμμορφώνεστε με την επίβλεψη των ιατρών. Συνιστάται η συνεχής παρακολούθηση της λειτουργίας των νεφρών. Εάν ο γιατρός σας εντοπίσει ενδείξεις νεφρικής βλάβης υπερδιήθησης, μπορεί να εφαρμοστεί πρόσθετη προληπτική θεραπεία.

Τι μπορώ να κάνει κάποιος για να αποτρέψει την επανεμφάνιση του καρκίνου των νεφρών;

Δεν υπάρχουν αποδεδειγμένοι τρόποι πρόληψης της υποτροπής του καρκίνου των νεφρών. Ωστόσο, μπορεί να είναι συνετό να σταματήσετε το κάπνισμα. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να παρακολουθείτε τακτικά τον γιατρό σας.